Pianist David Virelles, geboren in Cuba in 1983, groeide op in Santiago, zijn vader José Aquiles is singer- songwriter, zijn moeder was fluitiste in het Santiago de Cuba symfonisch orkest. Hij ontmoette de Canadese muzikante Jane Bunnett die hem uitnodigde naar Toronto te komen, aldaar studeerde hij aan de universiteit en het Humber College. In 2009 vertrok hij naar New York en al snel speelde hij samen met belangrijke jazzmuzikanten als Steve Coleman, Chris Potter en Mark Turner.

“Carta” is zijn achtste album onder eigen naam en het eerste op Intakt, als sideman nam hij 13 albums op met o.a. Jane Burnett, Chris Potter, Tomasz Stanko, Henry Threadgill en anderen. Hij wordt hier begeleid door niet de minsten, Ben Street op contrabas en Eric McPherson op drums en percussie, alle compositie zijn van Virelles behalve “Confidential” van Enrique Bonne Castillo. Het album werd opgenomen in de legendarische Rudy van Gelder studio. In plaats van de gebruikelijke hoestekst is er een gedicht van Malik Crumpler geïnspireerd op de muziek en gesprekken met de muzikanten. Het lichtvoetige spel van Virelles verraadt zijn Cubaanse roots, bovendien horen we een duidelijke openheid en een rijke klank in zijn spel.

Het openingsnummer “Uncommon Sense” zet onmiddellijk de toon van dit album, helder pianospel en een superieure ritmetandem. Virelles geeft hier stantepede zijn visitekaartje af, arpeggio’s bij de vleet en een serieuze opbouw, kortom een ware klavierleeuw ! “Lamento Taino” begint met fors aangezet basspel van Street waarna Virelles een aantal heerlijke accenten laat horen en er zich een fraaie melodie ontvouwt. McPherson opent NYChepinsón, een swingende compositie vol drive en tempo, geweldige muziek. De Afro-Cubaanse invloeden komen duidelijk boven drijven in het heerlijk zwoele “Tiempos” met feestelijk percussie spel van Eric, muziek die prima past bij de temperatuur van 30 graden plus die momenteel heerst.

Een van de intrigerendste nummers op dit super album is het sfeervolle “Island” met fluwelen touché’s van David en een geweldig staaltje stimulerend drumspel van Eric. Ook in het afsluitende “Samio” speelt Eric een belangrijke rol op percussie, droge tikken en zoemend basspel omlijsten de ragfijne piano akkoorden. Een fijn album en ditmaal geen avant-garde dit maal van Intakt maar toegankelijke muziek met een mooi evenwicht tussen compositie en improvisatie, een ware aanwinst dit trio.

Jan van Leersum.